Cartón vermello e expulsión

Agora é Nidia Arévalo a responsable do Concello de Mos. Nidia Arévalo e máis o Partido Popular, que semella estar valorando o rentable que pode ser ter o municipio baixo o seu mando. Tocáballe a Núñez Feijóo poñer sobre a mesa a dignidade, unha vez que quedou claro que Nidia Arévalo e os seus compañeiros descoñecen o significado do termo. A súa dignidade é a mesma que a do tránsfuga Gerardo Alonso, a quen lle foi usurpada a memoria: esqueceu que se presentou baixo unhas siglas históricas, as do PSOE, ás eleccións municipais. Primeiro socialista, despois independente e, por último e para a súa vergoña, mente pensante, xunto coa de Nidea Arévalo e coa da plana maior do PP, dunha operación vil para acadar un goberno de costas á democracia.
Arroupamos á nosa xente tanto como puidemos. Todos nos achegamos a Mos porque alí nos necesitaban. Todo o Partido Socialista reclamou a Nidia Arévalo e o seu equipo que puxera fin á operación e non executase as súas escuras intencións. Todos dixemos ó señor Núñez Feijóo que o PP está no pacto antitransfuguismo por estar, como quen está a durmir porque non hai cousa mellor que facer.
Nin que decir ten que non nos fixeron caso. Hai a quen non lle importa levantar o bastón da alcaldía cunha man e aplastar cun pé a moralidade.
Onde está entre tanto o señor Louzán? Conta a prensa que anda desaparecido, que non se lle ve na Deputación. Supoñemos que está baixo o manto de Núñez Feijóo, e que este lle mandou botar as contas da influencia da operación para que o PP gañe peso no contorno de Vigo. Andan os dous pensando nas eleccións autonómicas, Núñez Feijóo sobre todo… Seguro que foi por iso polo que o xefe do PP galego optou por agocharse en terras argentinas mentras os seus capataces pechaban, de novo, un asalto á democracia. Iso chámase coraxe.
No caso de Arévalo e compañía, non serve un expediente.
Cartón vermello e expulsión, que dirían os amantes do fútbol.

O Parlamento é a institución máis importante de Galicia (II)

Teño atopado pola rúa a xente que me saúda e que me pregunta que tal van as cousas dende que cheguei á Xunta.

- “Pois pola Xunta van moi ben, pero eu traballo no Parlamento”, contestei unha vez con agarimo a unha veciña.

De nove a nove ou de dez a dez… Aquí non paramos un minuto. Participamos en comisións (teño unha media de oito ó mes) e asistimos ós plenos (catro polo xeral). Esa é, por dicilo dalgún xeito, a faciana máis coñecida do noso traballo. A oculta son as horas que pasamos preparando intervencións, tentando sacar adiante iniciativas de tema de interese xeral ou dos territorios que temos asignados, contactando con cargos da Xunta e, dende logo, traballando en equipo. Sempre é difícil traballar soa, pero aquí é imposible. Hai un labor constante de coordinación cos compañeiros e compañeiras e, por suposto, de aprendizaxe: a primeira vez que tiven que intervir nun pleno tremíanme as pernas. Pero pouco a pouco, como en calquera outro traballo, vaise collendo costume, sobre todo se tes a oportunidade de medrar un pouco en todos os sentidos ó carón de persoas de altísima talla política.

O meu coche ten miles de quilómetros e, nestes anos, teño visitado pobos nas catro provincias galegas. Actos de representación do grupo, asistencia a charlas ou mesas redondas, visitas ós compañeiros e compañeiras da zona Ulla Umia, Deza... Aproveito para confesar en público que, o outro día, puxéronme unha multa de tráfico por andar cun pouco de apuro pola estrada. Verdadeiramente, a vida de deputada é apuradiña… Pero tamén é moi agradecida: nada mellor que ser representante do teu pobo, da túa provincia...facer de interlocutora dos problemas da sociedade ante o Parlamento de Galicia.